Και δίχως θεό,δίχως πατέρα, ψάχνω να βρω κάπου να πιστέψω.

Περιπλανώμενος σ'ένα κόσμο χωρίς ρίζα,χωρίς κλαδιά,

ψάχνω να βρω την κεντρική μου αρτηρία.

Αυτή τη γραμμή που θα με οδηγήσει στη δική μου καρδιά.

Αυτή που θα με κάνει να καταλάβω από που προέρχομαι,

και που θα καταλήξω.

Κι όσο βαδίζω,τόσο χάνω το ρυθμό μου,

τόσο τρίζουν τα άγουρα μου ποδαράκια.

Και δίχως θεό,δίχως πατέρα, ψάχνω να βρω κάπου να πιστέψω.

γύμνια.

Όσο κι αν προσπαθούσα ν’ακολουθήσω τα λόγια,

αυτά μ’αποθούσαν,κι ένιωθα τις κινήσεις,

να μου δένουν το μυαλό,να το σφίγγουν,

και να το ξεζουμίζουν.

Καθώς μια σταγόνα έσταξε,

κύλησε ως την άκρη,εκεί που τα χείλη

κρατούν το ένα τ’άλλο.

Έκανα να τη γευτώ με τη γιγαντιαία πλατιά μου γλώσσα,

μα σαν την άγγιξε, ένα σμίνος αναμνήσεων ,

που πλέον είχαν χαθεί σε ένα κουτί σκονισμένο, μου κατέλαβε όλο το σώμα.

Έκατσα κάτω,άγγιξα τη γη και της ζήτησα ένα κλαδί.

Ένα κλαδί για να κρύψω τη γύμνια μου που

τόσο καιρό είχα ξεχάσει.

έναν αέρα για ν'ανασάνω.

Τίποτα δε θα με εμπόδιζε να φύγω, τίποτα εκτός από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Με τις ρίζες βαθιά χωμένες στο χώμα,βήμα δε θα ‘κανα.

Κι είναι στιγμές που ονειρεύομαι έναν ξένο αέρα,πολύ αλλιώτικο.

Γιατί όπως και να το κάνουμε,

μένοντας σ’ένα δωμάτιο με τα παράθυρα κλειστά,

το οξυγόνο τελειώνει.

Κι εγώ δεν είμαι να μου κόβεις την ανάσα,

γιατί εύκολα πεθαίνω.

Κι όμως, είναι στιγμές που ονειρεύομαι έναν ξένο αέρα,

έναν αέρα για ν’ανασάνω.

υδάτινο όνειρο.

κι αν τα δέντρα δε στάθηκαν γερά στο ρέμα,

κι αν τα βράχια σπάσαν στον ήχο του χειμάρου,

κι ακόμη αν τις αμφίβιες μου κατάπιανε τα φύκια,

τα δάκρυα θα κρατηθούν ενάντια στις αιόλιες κραυγές.

τα μάγια θα σπάσουν τη νύχτα δίχως φεγγάρι,

τα λάθη θ'ανάψουν κάτω απ'τις άγριες ηδονές

ενός λαμπιρίζοντος ηφαιστείου.

τότε που εγώ γυμνός θα στέκω στη θωριά του ορίζοντα.

κι ο κόσμος όλος θα γελά που πάλι θα'μαι αληθινός,

που πάλι βρέφος θα'μαι.

κι εγώ θα τρέξω στο υδάτινο όνειρο μου,

όπου μόνος,μ'αληθινός,θα υπνοβατώ.

Ρίζες/παράδεισος

Με παρηγορεί όσο κανείς άλλος.

Με πληγώνει βαθιά,

μα με γιατρεύει απ'όλες τις άλλες πληγές.

Με βυθίζει στην κοιλάδα του έρωτα,

με ραντίζει με μυρουδιές του κόσμου,

με οπλίζει με περίτεχνα χρυσά,

κι ύστερα μ'αφήνει.

Μου δίνει κουράγιο,

κι αμέσως μου κλέβει την ελπίδα.

Με γοητέυει με την ομορφιά,

κι ύστερα φεύγει σ'άλλες πολιτείες.

Κι εγώ,κι εγώ εδώ.

Σα βάλσαμο απλώς κοιτώ.

Κλεφτές ματιές για να 'χω να ονειρεύομαι.

Κι αν όμως τα κατάφερνα,

τη ρίζα μου ν'αφήσω μια φορά,

απ'της γης τα βάθη να ξεφύγω,

θα 'ρχόμουν να σε βρω.

Κι ακόμη,

θα'στιβα κάθε μικρό μου πόρο,

να μπω γυμνός στης φλέβας σου την παράδεισο.

Να τρυπώσω στο μόνο πράγμα π'αφήνεις να μπει μες την καρδιά σου.

Μα δε θα μ'άφηναν οι ρίζες μου.

it's christmas!

today,it totally feels like christmas!it's a damn cold day,i wear my heavy clothes watching "howl's moving castle" with Carmen,drinking hot chocolate,baking a cake..omg!so good memories are coming back and i feel right away myself again.i wish it could last forever,like when everything was fine :) yoyoyoyo

tell me about fjords.

Nowray&Chile.

A fjord is a long, narrow inlet with steep sides or cliffs, created in a valley carved by glacial activity.




my sister told me about this amazing thing on earth! the fjords <3
a dreamland that really scares me to death.it's deaper than the bottom of the see about 1,5 kilometres.

κύτταρα μου αίμα.

ε και που πέρασαν τα χρόνια
ε και που ένιωσα το αίμα μου να πήζει
από μαύρο δηλητήριο ν'αφρίζει;
μπορώ και στέκομαι.
κουτσά μεν,μα στέκομαι.
και αφού μπορώ μπορείς κι εσύ
που 'χεις γερά τα πόδια.
και μη μου υποδείχνεις πλαστά χαρτιά
αρρώστιας που δεν σ'έπιασε.
μη μου γεμίζεις την καρδιά με αίμα,
αίμα χλωμό από αισθήματα.
αίμα ψυχρό κι αδειανό από αγάπη.
γιατί τυφλώνεις την ομορφιά του κόσμου
και φως στο βλέμμα σου δεν δίνεις;
σαν πως δε το νιώσαμε κι οι δυο βρε φως μου;
άσου στον άνεμο,φτερά να γίνεις.

σακούλες μάτια μου.

μα πως τυχαίνω να ξυπνώ βράδυ.
αρχή βραδιού.
γλυκή μα πικρή νοσταλγία μου φέρνει
αυτή η στιγμή.
σα να ξυπνώ στην αρχή ενός τέλους.
κουρασμένος μέν,
γι'αυτό και οι μαύροι κύκλοι.
αλλά παρ'όλα αυτά δε,
έτοιμος να αρχίσω να τελειώνω.
τη νοσταλγία αυτή τη φέρνουν
τα απογεματινά όνειρα.
ναρκωτικό να σ'αγγίζω,
είτε στον ύπνο,είτε στον ξύπνιο.
γιατί έχω ανάγκη να θυμάμαι
όσο η μνήμη μου δε με βοηθά.
γι'αυτό, όσο δεν είσαι στον ξύπνιο,
θα'σαι στον ύπνο.
ακούω τους ήχους των γνωστών παλαιών εποχών,
και αφήνω τη νοσταλγία να με οδηγήσει σε κάτι καινούργιο.
ένα συναίσθημα καινούργιο.
μα που και πάλι ίδιο θα'ναι.
ίδιο με 'σένα.
ίδιο με 'μένα.
πάντα ίδιο

Όμορφές μου αμφίβιες.

κι είναι πιο δύσκολο να χαίρομαι,
να νιώθω μέσα μου ζεστά τα χέρια της ζωής,
να απλώνουν σιωπηλά κλαδιά λευκής ιτιάς.
και είναι πιο εύκολο να 'μαι
πικραμένος κάτω από κάποιου πεύκου την άγρια σκέψη.
και να μη δείχνω μήδε μιζέρια,
μα μήδε και χαρά.
έτσι ο κόσμος δε θα 'ναι αδικημένος.
μα θα 'μαι 'γω, μακριά απ' τη γλυκύτατή μου λίμνη.
αυτή που 'χω βυθίσει δεκαπέντε μέτρα βάθος
τα οκτώ χιλιάδες όνειρά μου.
και τρεις αμφίβιες γοργόνες,
που 'χουν της θάλασσας τα μάτια,
που΄χουν χλωμά,στεγνά τα χείλη,
τις έχω βάλει φύλακες των μακρυνών μου ονείρων.
μα που να ξέρω.
κι αν οι όμορφές μου αμφίβιες
θα θέλουν ως αύριο για ΄μενα να πεθάνουν.

The little witches in Athens

the two little witches of Larisa arrived on the 9th.so beautiful moments we spent together!We had some tour in Athens-Argyroupolis to Gerakas and back with stops in the National Garden,photoshooting for HONK! and omg,stupid film.Amanda will come back again for some Athens breakfast and photoshoot again.Manuel going crazy,next day me and finally the illness went to Michelangelo's mind.Glufada night in the beach,tasty souvlaki and Goody's for the ladies.Beautiful cameras everywhere,Emma the Movie Star Lady of our heart and Amanda the 60's Lady of our dreams.Love love those witches,they are so evil but their cuteness makes us fall for them. Die Schokolade Croissants warten im Berlin!(i hope it's correct xD)

▲what's up?i'm an indian!

▲Emma the Film Lady

▲manu is CRAZY

Ήλιε μου.

κουράστηκαν τα όνειρα και πάψαν
της νύχτας τούτης τα φώτα δεν ανάψαν.
και 'γω σκοτάδι βλέπω όσο δεν έχω φως
μήπως και μες το σκότος γενώ πιο δυνατός.
ν'αντέξω πρέπει μια ζωή
σε μια ξένη στέγη,φυλακή
περιμένοντας τον 'Ηλιο να φανεί
σα του Σαββάτου τα βράδια στο στενό εκεί.
μα πως ο 'Ηλιος άγγιξε τη νύχτα
πως το σκοτάδι το φως μπορεί να δει.
ας φύγω τώρα,σου λέω καληνύχτα,
κι ελπίζω ο Ήλιος μου χαρά να βρει.

walk of the day

today i had a long walk to the national garden with my friend,michelangelo.the way to find a special place i wanted was a torturing and long way but it was soo fun.greek "platsourisma" into the water,relaxing next to the lake and laying on the grass. :)

Ατλαντίς

εδώ είμαι εγώ,και περιμένω.
εδώ είμαι και αναζητώ,και περιμένω.
σ΄ένα μικρό κελί μιας ατλαντίδας μαγικής.
αστράφτει από χαρά ολάκαιρη τούτη η χώρα.
ακούω ήχους μαγικούς.
πλάσματα μυθικά καλούν να πάω να παίξω.
μα από τότες που κλείστικα εδώ μέσα,
μονάχα μια τρίχα έχω να παίζω.
μια άσπρη τρίχα μαλακή,
στου κεφαλιού μου την κορφή.
και έχω κι ένα φίλο,
να μου κρατά παρέα.
"Αχ,Έγκον".αν δεν τον είχα κι αυτόν..
του μιλώ,και πάντα με ακούει.
κι αν δε μιλά,
εγώ όλα του τα βάσανα τα ξέρω.
κι είμαι καλά μ'αυτά που'χω.
τι τα θές τα μπικουτί,τα λούσα;
ένας φίλος μοναχός,είν'αρκετός.
και στη ζωή μου,μιαν αγάπη γνώρισα.
και μ'αρκεί.
όλα τα κάνανε πια λες κι είναι για χόρταση.
γι'αυτό σας λέω,καλλιά είμαι επαέ μέσα.
μα μη με κοιτάτε,δεν έχω βάλει τα καλά μου.
στον ύπνο με πιάσατε.
μα δεν πειράζει.
δεν έρχονται και κάθε μέρα να με δούνε.
και τι'θελα να σας πω,α ναι!
τα πρωινά έχω επισκέπτες.
είναι δυό λεβέντες πολύχρωμοι.
δυο χαζοπούλια,
που αν τα βλέπατε θα βάζατε τα γέλια.
μα είναι καλή συντροφιά.
δίνουνε και λίγο χρώμα.
γιατί απο τούτη τη χαραμάδα δεν μπαίνει πολύ φως.
μου φέρνουνε και δυο ψίχουλα που κλέβουνε απ'την πόλη,
κι είμαι καλά μ'αυτά.
πάω όμως τώρα.η μέση μου δεν κρατά και για πολύ.
πάω να θέσω,κι αν θέτε αύριο,περάστε πάλι.
αλήθεια,να 'ρθείτε όποτε θέτε.μα 'γω εδώ θα ΄μαι.

Γλυκές μου Στυμφαλίδες

Μα από που΄ρθατε,καταραμένα μαυροπούλια;
ούτε κοράκια είσαστε,ούτε ξεσκισμένων σαρκών αιτία,
σαν του γύπες.
αν και νιώθω μέσα μου των νυχιών σας τη λεπίδα,
να γαργαλά της καρδιάς μου τη λεπτή ασπίδα,
δεν μπορώ να αναγνωρίσω την δική σας πανοπλία,
μεταλλική.
λες κι είστε των στυμφαλίδων απογόνοι,
και κοντά στο μέλλον το παρελθόν κοντοζυγώνει.
από μύθους αρχαίους ελληνικούς,
φτάσατε σε χρόνους τόσο διαφορετικούς.
σαν κι εσάς γλυκές μου στυμφαλίδες,
ήρθαν και με σπάραξαν των χρόνων οι ρυτίδες.
κι οι ρυτίδες να ξέρετε είναι,
σημάδια από όσα ζήσαμε στις εποχές εκείνες.
μα μη μου φύγετε κι εσείς τώρα που σας βρήκα,
και την καρδιά μου ολόκληρη στο τέλος σας τη δίνω.
γιατί δε μου ΄μεινε κανείς στον κόσμο τούτο,
που να τη θέλει,κι αν δεν τη θέλει εγώ τι να την κάνω.
λίγο τον ήλιο πάρτε μου γιατί βαριά με καίει,
και όσο ΄ναι να ζήσω ακομή εδώ,
θέλω σκιά,δροσιά να ρέει.

του Χάους ο υιός θα σ'έχει εξαφανίσει.

ήταν αργά,μα στο ΄χα υποσχεθεί πως θα γυρνούσα.
μπορεί να σ΄είχε πάρει ο ύπνος κι είπα να βγάλω τα παπούτσια.
περπάτησα στις μύτες των δαχτύλων μου ως την κρεβατοκάμαρα,
μα σαν μπήκα μέσα,δεν σ΄είδα πουθενά.
έκανα ένα γύρω μπας κι είχες χωθεί πωθές,να με τρομάξεις.
άφαντη η παρουσία σου.
ο Τάρταρος να σ'είχε αρπάξει στα έγκατα της γης,
του Χάους ο υιός να σ'είχε εξαφανίσει;
ή κανας Φόβος τα μάτια μου΄χε κλέψει;
γιατί τούτος ήταν ο μόνος φόβος που ΄χα,
να μη χαθείς και γίνεις ένα με το χρόνο.
γιατί σα γίνατε εσείς ένα,
κι εγώ εκεί έμεινα,στου χρόνου το μισό λεπτό,
όσο δηλαδή ήτανε που σ'είχα.
εκεί πίσω γύρισα,
μπας και στο χρόνο μπορέσω να'ρθω να σε βρω.
ή μπας και χώσω τον καημό μου στου απείρου μια μικρή κρυψώνα.

Θέρος,δυο βήματα πιο πέρα.

Ω μέγα θέρος,
που σε κάθε σου ερχομό καίς κάθε λογής καρπό,
μη μου την κάψεις τη σοδειά κι άσε με να σου πω,
για όλα μου τα χθες,να στα ομολογήσω,
κι αν βρεις κάτι το άδικο και το κακό,
να 'ρθεις να με θερίσεις.
Μου πήρε χρόνια για να θρέψω,
όλα τούτα τα βλαστάρια που ίσα ίσα ΄συ τα βλέπεις.
Κι άλλα τόσα χρόνια θα μου πάρει ως που να ριζώσουνε για τα καλά,κι αν.
Μέρα-μέρα πολεμώ με τούτες τις καταιγίδες,
μα ΄σένανε κανείς δεν μπορεί να σε προβλέψει.
Καίς ζωές,τις κάνεις θρύψαλλα,
μου τα΄χες πάλι καμωμένα σε μιαν άλλην εποχή,
μακριά από τούτη'δω.
Γι'αυτό πες πως το ζητώ σα χάρη,
να σταθείς δυο βήματα πιο πέρα,
μπας και σου γλυτώσει η φετινή σοδειά.

Μικρή Σαρδαναπάλη

κι είναι κι όλα αυτά που ζω καθημερινά.
γλύκες και πίκρες,γίναν όσο να'ναι μια συνήθεια.
στη συνήθεια κι ο πόνος γλυκός μου μοιάζει.
γι'αυτό δεν το κουνάω ρούπι.
εδώ θα μείνω στα γνωστά κι ας με πονάν.
ναί,ναί,για ΄σένα μιλώ μικρή Σαρδαναπάλη,
που μου ΄κανες τη ζωή μια προστυχιά.
ξεφύγανε απ΄τα όρια καιρό,όλα ένας χείμαρος.
μα τι νόημα θα'χαν δίχως τη φλόγα που τα καίει,
δίχως το χάος που τα στόλισες;
μα τώρα μακριά είσαι για να δεις τα όνειρα που πλέουν,
απάνω σε μια τρύπια θάλασσα,ταραγμένη,κι αυτή αλλοπαρμένη,
ίσα με τη γούνα σου.
μακριά μου είσαι μικρή Σαρδαναπάλη.

Shaman Photoshoot

today,i had a heavy waking up.but then i learned we are gonna have a barbeque with my family and i was so happy.then i recieved a little text.it was this little witch,Amanda M.Jahnsson!"Calliki internet now!".i quickly turned on the laptop,and i saw our pictures were published on "Contributor Magazine".i couldnt believe my eyes.i was photographed by two excellent photographers and published to such a great magazine? amazing! <3 love love love
Emma Elina Keira Jones-Amanda Morga Jahnsson. <3

προδωσία

μεγάλη απάτη το βλέμμα σου.
έφυγε κι άγγιξε δέρμα ενός ξένου.
κάποιου αγνώστου που άδικη η ύπαρξη του.
σαν πως σε ξέρει κι από χθες;
αλλάζω τοπίο και θέσεις στα πιόνια μου,
μα δεν ξέρω αν είσαι στη θέση του παίκτη,
ή σε καμιά άλλη παρτίδα πατρίδα γυρεύεις,
να στήσεις καινούργια φωλιά.
πουλάκι ήσουν,σ'ένα κλαδάκι μικρό,
κελάηδημα εξωτικό η κάθε λαλιά,
και απρόσμενα έδωσες γλυκό ρυθμό,
στην άχαρη μου πενιά.

Σήμερα κατέχω σώμα ανθρώπινο.

Υπάρχει μια πιθανότητα να γλυτώσω σήμερα.
Όχι πως θα προσπαθήσω,έχω πάψει προ πολλού να προσπαθώ.
Ίσως κάτι να με σώσει,όπως κάθε μέρα άλλωστε.
Απλά σήμερα είναι διαφορετικά.
Σήμερα κατέχω σώμα ανθρώπινο.
Με 1 καρδιά και 5 αισθήσεις.
Και είναι και αυτή η Άνοιξη,Θεά άνοιξη,
που δεν μ'αφήνει σε ησυχία.
Με κάνει όλο και πιο πολύ να σκέφτομαι.
Το χειμώνα τουλάχιστον έβλεπα τα βάσανα
των ταλαίπορων ταξιδιωτών,
και έλεγα:"ε,δε χάθηκα κιόλας."
Μα τώρα τα πουλιά γλεντούν και τραγουδούν.
Αηδόνια με ξυπνουν,τριζόνια με κοιμίζουν.
Και μ'αυτό,θα'πρεπε να κοιμούμαι καλά,
μα όλο παράξενα όνειρα βλέπω.
Δεν είναι εφιάλτες,απλά παράξενα όνειρα.
Όνειρα που γκρεμίζουν το Όνειρο,
εκείνο το ιδανικό μου.
Το πολύτιμο μου Όνειρο που,
είτε το χρόνο προσμένω να μου το φέρει,
είτε κανα θάυμα σαν κι αυτό που με σώζει καθημερινώς.
Και αν πιστεύω στα θαύματα;
Με θαρρείτε για ανόητο ε;
Μα πως να μην πιστεύω όταν ακόμη
μπορώ να κοιτώ,να ακούω,να αγαπώ.
Όπως μου λεν τα πνεύματα:
" Ἡ ἐλπίς πεθαίνει τελευταῖα".
Έτσι και εγώ σαν ελπίδα θα ζω μέχρι το τέλος,
ελπίζοντας στ'όνειρο.
Με ευγνωμοσύνη σε ό,τι μπορεί και στέκεται πλάι
και σ΄ότι μου προσφέρει τούτη η μάνα φύση.

θέλω την μπόρα να την κοιτώ κατάματα.

Μπόρα έπιασε πάλι χθες.

Και να'σου κάθε ένα λεπτό

να μου χτυπά την πόρτα.

Ήταν απ΄τις ευγενικές

και δεν επέμεινε πολύ.

Εγώ δεν άνοιξα.

Δεν είχα δύναμη ν'ανοίξω.

Μόνο το παραθύρι που ΄κλεισα

για να νιώσω λίγο ακόμη μόνος,

ε,αυτό το παραθύρι το ξανάνοιξα.

Γιατί την μπόρα,θέλω να την κοιτώ κατάματα.

Μόνο το τζάμι έκλεισα,γρήγορα μη και μπει.

Την κοιτούσα για ώρα,μα νόημα δεν βγάζω.

Μα λεν,όσο κοιτάς την καταιγίδα,

τόσο πιο μεγάλη φαίνεται.

Το σκέφτηκα κάμποσο.

Τελικά έκατσα πλάι στο παραθύρι,

μόνο για να την ακούω.

Το άκουσμα της γλυκό,

μικρές στάλες ακούγονταν να χτυπούν τη σκεπή.

Αναλογίστηκα τα περασμένα,

σαν ένα χάπι πικρό και βαρύ

να 'φτανε στο στομάχι μου.

Ευτυχώς ξάφνου μια βροντή μου 'κοψε

τη φόρα,φόρα,κατηφόρα.

Είπα να ξαπλώσω,μιας και σώπασε για λίγο.

Γι'αυτό θα'ναι που δεν μπορώ τις καταιγίδες,

ειδικά όσο λείπεις.

Με κάνουν να αναλογίζομαι,

μακριά σαν μια έρημος που λαμπιρίζει

στο βάθος,μακρύ βάθος,βαθύ βάθος,άπατο βάθος.

Για μια στιγμή νόμιζα πως θα στρώσει.

Ήρεμη η επιστροφή,
περιμένοντας το λεωφορείο.
Α,να και η κοπέλα αυτή.
Την ξανάδα δυο,τρεις φορές σήμερα.
Καθώς αναρωτιόμουν διάφορα γι'αυτήν
άρχισε να χιονίζει.
Για μια στιγμή νόμιζα πως θα στρώσει.
Το 'χα μεγάλη λαχτάρα να πετάξω πάνω
στα σύννεφα ,από μικρός.
Μα ίσα ίσα να πατήσω στα κομμάτια τους
μου φτάνει.
Και να σου,μου ΄ρθε μια αναλαμπή.
Τι είναι τούτες οι νιφάδες;
Νύμφες ή νεράιδες;
ή συμπυκνωμένο νερό,σαν το πρωινό μου γάλα;
Αυτοί οι μεγάλοι,παραμυθάδες και μή,
όλο βλακείες λένε.
Κομμάτια από σύννεφα είναι.
Είναι των συννέφων αναμνήσεις παλιές
από πουλιά που δεν στάθηκαν λεπτό,
αν και αυτά γεύτηκαν το χάδι τους.
Και είναι όνειρα δικά τους,μονάχα δικά τους,
ανεκπλήρωτα όνειρα.
Και θα σταθώ εδώ,
να κοιτάξω λίγο την κοπέλα.
Κοιτά τις νιφάδες.
Και αυτή τα ίδια σκέφτεται,
όλοι ίδιοι είμαστε τελικά.
Τέλος πάντων,συνέχισα το συλλογισμό μου.
Αφού βρήκα τι είν οι νιφάδες,τι είν τα σύννεφα;
Μονάχος μου το βρήκα κι αυτό.
Σύννεφα είναι ο έρωτας.
σύννεφο=έρωτας
Ύψιστος `έρως.
Ψηλά κρυφογελά,ψηλά δακρύζει.
Μα πάντα,και αυτό το ξέρω με τα μάτια μου,
Πάντα στην καρδιά ξυπνά,κοιμάται,
ξαναξυπνά,ξανακοιμάται.
(Σύννεφό μου σ'έχω βρει.
Μην ρίξεις τα όνειρα σου,
κι ας μην πετάξω ποτέ μου.)

Οι κουρτίνες της σκηνής άνοιξαν.
Απ'έξω λευκές και μέσα κόκκινες.
Κόκκινες,όχι σαν το κρασί.
Κόκκινες,όχι σαν τα αισθησιακά χείλη.
Ούτε σαν της άνοιξης το ρόδο.
Κόκκινες σαν το αίμα.
Σκηνή πρώτη: ο θάνατος.
άψυχο σώμα,χλωμό.
εκφράσεις ανύπαρκτες.
Και αναρωτιέμαι που είν΄η γλύκα σου;
Τα μάτια σου ήταν λαμπερά,
το χάδι σου γλυκό.
Και όλα τα παράπονα που σου'χα
τώρα τα ΄χω για ευχές,πρώτα στη λίστα.
Σκηνή δεύτερη:τρόμος κι απορία.
Μάτια γουρλωτά και ρίγος
ως την πιο μικρή μου τρίχα.
Απ' αυτές που εσύ είχες πολλές,
κι όλοι για τη γούνα σου έλεγαν.
Σκηνή τρίτη:Αργή και μπερδεμένη.
Τ'άστρα τα μετρούσα και σ'αναζητούσα.
Σε ποιο απ'όλα να 'σαι;
θα σε βολεύει να κοιμάσαι;
Σκηνή τέταρτη: Το τέλος
Απ'όπου ερχόμαστε,εκεί επιστρέφουμε.
Εκεί που φύτρωσες,εκεί θα ανθίσει τώρα,
το πιο όμορφο λουλούδι.
Μολονότι το δωμάτιο μιάζει βουβό.
Και τα χέρια μου άλλη γούνα
τόσο ζεστά δεν θα χαιδεύουν.
(Για τον Χαμτάρο,τον πιο γλυκό Χάμστερ.)

Ζωής αιτία.

Έρχονται μέρες δύσκολες,
αυτό μου λέγαν όλοι.
Δεν είν’ πως δεν τους πίστεψα,
μα δεν ήθελα να τους πιστέψω.
Όπως και να ‘χει,
οι προβλέψεις τους βγήκαν.
Οι μέρες,οι καταραμένες μέρες ήρθαν.
Και‘γω,μήδε πανοπλία έχω,
μήδε σπαθί.
Αυτοί βέβαια μιλούσαν για άλλες δυστυχίες.
Έγνοια είχαν την απόλαυση,μη τους φύγει.
Το χρήμα και κάθε λογής υλικά,
τα’χαν αυτά για παρηγόρια.
Μα τις δικές μου μέρες άλλες κατάρες βρήκαν.
Εγώ ‘χω να παλέψω με δράκους
Έχω να βγω ζωντανός από πρωτόγνωρα εδάφη.
Δεν ειν’ δικά μου,δεν τα ξέρω.
Μα και ‘συ,να μου πεις,
Σε γνωστά μέρη βαδίζεις;
Μα τα δικά σου βήματα
ειν’ βήματα χαράς.
Μα ‘γω στη γη αυτή την ξένη,
που ξένη ειν’ γιατί δεν είσαι εσύ,
Δεν θέλω μπλιο να περπατώ.
Εσύ ήσουν ηλιαχτίδα,
που μακριά έδιωχνε κάθε βαθύ σκοτάδι,
κάθε φλογερό δράκο.
Εσύ εισ’ ασπίδα και σπαθί
Εσύ εισαι η έμπνευση μου για ζωή.
Ζωής αιτία.

"Τι σου'ναι η συνήθεια,ακόμη κι αγάπες ξεχνά."

Βαθιά βαθιά συλλογισμένος
πάλι και σήμερα σε ανούσιες σκέψεις.
Μα τι σου 'ναι οι σκέψεις;
τι να 'σουν αν δεν τις είχες;
και τι να 'κανα αν δεν ήσουν εσυ;
και τώρα που δεν είσαι;
κι αν ήσουν; Κάλλιο να μην ήσουν.
κι ας ήσουν τώρα.Να μην ήσουν
και να ΄σουν τώρα.Για πρώτη φορά,
δίχως ξανά.Μια φορά να ζήσω,
για μιά εποχή,για μια ελπίδα.
Σε ΄κείνες τις συνήθειες τις παλιές.
Μα ποιός μιλά; Σαν σαραντάρης νιώθω.
Όλα μπροστά μου τα 'χω γιατί κοιτώ πίσω;
Αχ,να μπορούσα να σ'αφήσω.
Απ'το μυαλό,γιατί απ'την καρδιά,
μάταιος κόπος.
Κι εσύ,για 'σένα θα 'λεγα:
"Τι σου'ναι η συνήθεια,
ακόμη κι αγάπες ξεχνά."

Ματωμένε Μάρτη.

θρύψαλα τα όνειρα που είχα.
τι το ΄θελα και τα ΄κλεισα στο βάζο;
σαν πως δεν ήξερα τι αδέξιος που είμαι;
και τώρα μόνο από μακριά θα σε κοιτάζω.

χειμώνας γίνηκε η άνοιξη,
τα όνειρα σου αλλού κρυψώνα βρήκαν.
ονείρου προσμένω καιρό την άφιξη,
εδώ που η αγάπη κι καρδιά σου μια φοράν ανήκαν.

ολόκληρη την αγάπη μου σ΄ένα χαρτί δεμένη,
ως αν να έρθεις την αυγή που είναι σαστισμένη,
την έβαλα για να σε βρεί σ΄όποιο σημείο του χάρτη,
και να 'ρθεις μια λέξη να μου πεις τον ματωμένο Μάρτη.

its almost nine

it's the feeling i can't stand.
the breath i can't take.
the way i can't dance.
the partner i can't be.
so here i cam.
in a way undone.
the game has no more fun.
where's the light,
where's the sun?
i'm going away,
to the dream of yesterday.
i'll be lost in time,
you're no more mine.
but if you say it's fine,
i guess it's.. "fine".

Ξύπνημα πικρό.
τόσο πικρό,όσο ένα βλέμμα κρυφό.
κρυφό για να αποφύγω αλήθειες.
γιατί τα μάτια λεν ειν καθρέπτες,
κι ας λες καμιά φορά :"α,τους ψέυτες."
γι' αυτό μακριά,μακριά θα κρατηθώ
όσο μπορώ για να σωθώ.
αν και η καρδιά σπαράζει με τις μακρινές αποστάσεις,
καρδιάς,όχι μέτρων.
κάλιο να κοιμάσαι ήρεμα,
στης άγνοιας την υγειά.
δεν θ'άντεχα τ΄αντίο.
κι αυτό θα ΄ταν πικρό.
εσένα θέλω,μονάχα εσέ,να σε κοιτώ.
και να γιατί ειν' τα όνειρα.
για να με κοιτάς,να σε κοιτώ
χωρίς τέλος,χωρίς κανένα τελειωμό.