Μα με δυο λέξεις μου 'λυσε ένα μυστήριο
που μου 'δενε τα στήθια μου αιώνες.
Και πήραν μπρος τα μάτια μου.
Περπάτησα ως εδώ όχι μονάχος
μα με δυο χέρια να μ' αγγίζουν στα κρυφά
που όταν χανόμουν έβρισκαν
τα χνάρια τα σωστά μου.
Κι έκανα κύκλους ψάχνοντας για την ουρά μου.
Μα τώρα ξέρω.
Δε θα τρέξω όμως.
Μου χαρίστηκε η αιωνιότητα
και δε θα τρέξω.
Γιατί κι οι δυό θα πλέουμε στα γάλανα νερά της.
Και μετά.
Κι αν χαθώ, θα μ'έβρεις μη φοβάσαι.
Γιατί έχουμε την άχρονη κομπιά μας.
Κι αν χαθείς εσύ, θαρρώ πως δε θ' αντέξω.
Μα μου δώθηκε η αιωνιότητα,
και σ' αυτή μπροστά θα τρέξω να σε δω
για να με σίγουρος πως δε θα μ' έχει ξεγελάσει.
Και να σε ΄κεί.
Να σε ΄κει λευκό μου
για ν' αντέξω.
