ας πεθάνουμε

Τα μεσημέρια που ο ήλιος με καίει

και τυραννιέμαι,

μα και τα βράδια που παραμιλώ 

και 'συ είσαι μακριά,

η καρδιά μου σπαράζει.

Φέρνω μια εικόνα στο μυαλό για να τ'αντέξω,

πως μου ζητάς να πεθάνουμε μαζί.

φτηνή μου λύτρωση

ήμουν μικρός

Πλήρωσα με αίμα που δεν έδειξα απ'αρχής

τα δόντια μου τα λεοντικά.

Μα ήμουν μικρός/ δεν ήξερα πως τα 'χω.

Και το 'βραν πάτημα να μου τσακίσουνε τα σωθηκά

και να μου βγάλουν ό,τι είχα από ελπίδα.

νεκρό

Κανείς δε ρώταγε πως πήγα/πως ήρθα

κι όταν δε βρήκαν

δε βρήκαν τη ψυχή μου όπως πρώτα.

χαμός.

Όποιος κι αν έγινα χρωστάω στο εχθρό μου

που με παράτησε πρωτού να εκραγώ

με μίσος γέμισε κατάρα τη ψυχή μου

και ένας μικρός μικρός καημός.

Κι απόγινα ένας πρίγκιπας μεγάλος

με ένα χαμόγελο φριχτό

σκασμός.

Κι αν με φοβάσαι

τι να σου κάνω;

Εσύ που ήσουν όταν με σπάραξε

ο κόσμος ο φριχτός;

ήμουν μικρός

κι ο ουρανός 'πως άνοιξε στα δύο μ'επανέφερε στην οργή του ξυπνητού. επάνω νιώθω βαριά κάθε μικρή ψιχάλα, με πονά. θα κρύψω το κορμί μου κάτω από ήχους σκληρούς για να αγαλλιάσω όσο πιο γρήγορα μπορώ στις περιπέτειες του φτηνού μου ύπνου.

doomed

How long can we survive this? It's really helpless the fact that where we firstly sprout, that's where we'll ever be complete. And it really annoys me. I am born to be a bird not a fucking plant. I don't know if I will ever be able to be anything else than a bird. I am a bird with its roots rotten, in a place I can never go back to. Damned in memories I got myself to forget. I don't want to go back I don't want to go back I don't want to go back I don't want to go back I don't want to go back I don't want to go back

who are you?

I completely found myself in one of my drawings. I guess the only way expressing myself is drawing simple, like a kid; no effects, no toil. Because simple is enough. It took me a long long time to understand that simple is enough. And it is, for me. I find myself in the most simple color; white. I feel free with white. It's the only color that allows me to be free, to create. Like the white walls of my room, like the white paper I draw on, like the white notebook I write on. And after I draw I am able to see everything, every little “why”. But here the question is: “Who are you?”

does it really matter

We don't know anything. We're just creatures inside the wild, not a single difference to the rest of the animals. We're all creatures of sadness, doomed to live. We act. That's the only difference of the human kind. We learn how to feign, to dissembe,  how to be “happy”. What a word. Does it even matter? We are not born to be happy, we are not born to achieve anything. We're just here, now, to feed our bodies, to fight in order to survive. That's the wild. And the only reason we don't commit suicide is because we love it. We love to be sad, we love to be depressed, we love to float in the river of the unknown. We all love the wild.

δεν την έχω ανάγκη την ομορφιά. την αλήθεια χρειάζομαι, γι'αυτήν άλλωστε θα πεθάνω. όπως κάθε βράδυ που το μυαλό μου τρίβεται απάνω στην καρδιά μου και την συνθλίβει.
συν+θλίψη  μεταξύ τους μοιράζονται την απέραντη θλίψη του κόσμου. και την απολαμβάνουν, όσο κάθε κακόγουστο όνειρο