Να ξαναγεννιόμουν θα 'θελα.
Να 'χα τούτη την ευχή
να ξαναγίνω.
Να κατάπεινα τ'αστέρια καθ'οδόν
και να γεννιόμουν με μιαν ακόμη ευχή.
Να ΄χα ολίγη πίστη ακόμη
που την έχω μέσα μου λειψή.
Να πίστευα λίγο ακόμη.
Κι ύστερα τα όλα μου θα τα 'χα κάμει
λιγάκι διαφορετικά.
Δε θ'αφηνα τίποτα να μου διαλύσει τα μυαλά.
Κι έτσι, θ'άφηνα την καρδιά μου παρθένα.
Γιατί με κούρασε η όψη μου.
Παρθένα θέλω να 'ταν η ματιά μου.
Κι όχι μια βιασμένη ψυχή να αντανακλά.
Βαρέθηκα το φόβο που με βολοσέρνει.
Βαρέθηκα και τα σωθηκά μου να πονούν.
Γιατί με τραβούν μέσα μου;
Είναι σαν τ'άντερα μου
να μου σέρνουν το στομάχι.
να μου σέρνουν την καρδιά.
Ας μου τα σείρουν.
Ας τα σείρουν γρήγορα γιατί τα βλέφαρα μου κλείνουν.
Και το μυαλό μου κάνει φαντασίες
πως σ'έναν Χρόνο, μακριά από τούτον,
θα βρω την ησυχία μου.
Κι ασπρίζω κάθετί που περνάει η βλέψη μου
για να τη βρω.
Μα ειν' άδικος ο κόπος μου και τυραννιέμαι.
Ας έρθει η άσπρη ανάσα να μ'εισπνέυσει.
Κι ας χαθώ σε μια αιωνιότητα άγνωστη.
