Και δίχως θεό,δίχως πατέρα, ψάχνω να βρω κάπου να πιστέψω.

Περιπλανώμενος σ'ένα κόσμο χωρίς ρίζα,χωρίς κλαδιά,

ψάχνω να βρω την κεντρική μου αρτηρία.

Αυτή τη γραμμή που θα με οδηγήσει στη δική μου καρδιά.

Αυτή που θα με κάνει να καταλάβω από που προέρχομαι,

και που θα καταλήξω.

Κι όσο βαδίζω,τόσο χάνω το ρυθμό μου,

τόσο τρίζουν τα άγουρα μου ποδαράκια.

Και δίχως θεό,δίχως πατέρα, ψάχνω να βρω κάπου να πιστέψω.

γύμνια.

Όσο κι αν προσπαθούσα ν’ακολουθήσω τα λόγια,

αυτά μ’αποθούσαν,κι ένιωθα τις κινήσεις,

να μου δένουν το μυαλό,να το σφίγγουν,

και να το ξεζουμίζουν.

Καθώς μια σταγόνα έσταξε,

κύλησε ως την άκρη,εκεί που τα χείλη

κρατούν το ένα τ’άλλο.

Έκανα να τη γευτώ με τη γιγαντιαία πλατιά μου γλώσσα,

μα σαν την άγγιξε, ένα σμίνος αναμνήσεων ,

που πλέον είχαν χαθεί σε ένα κουτί σκονισμένο, μου κατέλαβε όλο το σώμα.

Έκατσα κάτω,άγγιξα τη γη και της ζήτησα ένα κλαδί.

Ένα κλαδί για να κρύψω τη γύμνια μου που

τόσο καιρό είχα ξεχάσει.

έναν αέρα για ν'ανασάνω.

Τίποτα δε θα με εμπόδιζε να φύγω, τίποτα εκτός από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Με τις ρίζες βαθιά χωμένες στο χώμα,βήμα δε θα ‘κανα.

Κι είναι στιγμές που ονειρεύομαι έναν ξένο αέρα,πολύ αλλιώτικο.

Γιατί όπως και να το κάνουμε,

μένοντας σ’ένα δωμάτιο με τα παράθυρα κλειστά,

το οξυγόνο τελειώνει.

Κι εγώ δεν είμαι να μου κόβεις την ανάσα,

γιατί εύκολα πεθαίνω.

Κι όμως, είναι στιγμές που ονειρεύομαι έναν ξένο αέρα,

έναν αέρα για ν’ανασάνω.