Άσπρο.

Να ξαναγεννιόμουν θα 'θελα.

Να 'χα τούτη την ευχή

να ξαναγίνω.

Να κατάπεινα τ'αστέρια καθ'οδόν

και να γεννιόμουν με μιαν ακόμη ευχή.

Να ΄χα ολίγη πίστη ακόμη

που την έχω μέσα μου λειψή.

Να πίστευα λίγο ακόμη.

Κι ύστερα τα όλα μου θα τα 'χα κάμει

λιγάκι διαφορετικά.

Δε θ'αφηνα τίποτα να μου διαλύσει τα μυαλά.

Κι έτσι, θ'άφηνα την καρδιά μου παρθένα.

Γιατί με κούρασε η όψη μου.

Παρθένα θέλω να 'ταν η ματιά μου.

Κι όχι μια βιασμένη ψυχή να αντανακλά.

Βαρέθηκα το φόβο που με βολοσέρνει.

Βαρέθηκα και τα σωθηκά μου να πονούν.

Γιατί με τραβούν μέσα μου;

Είναι σαν τ'άντερα μου

να μου σέρνουν το στομάχι.

να μου σέρνουν την καρδιά.

Ας μου τα σείρουν.

Ας τα σείρουν γρήγορα γιατί τα βλέφαρα μου κλείνουν.

Και το μυαλό μου κάνει φαντασίες

πως σ'έναν Χρόνο, μακριά από τούτον,

θα βρω την ησυχία μου.

Κι ασπρίζω κάθετί που περνάει η βλέψη μου

για να τη βρω.

Μα ειν' άδικος ο κόπος μου και τυραννιέμαι.

Ας έρθει η άσπρη ανάσα να μ'εισπνέυσει.

Κι ας χαθώ σε μια αιωνιότητα άγνωστη.

να με κρατάς γερά.

Αγχώθηκα μήπως και φύγεις.

Τώρα που σε κράτησα σφιχτά

κι είδα τον κόσμο ν'ανασαίνει.

Τώρα που έσταξα δάκρυ βροχής χαράς.

Τώρα φοβούμαι πιο πολύ.

Στην εποχή του σκότους και του μαύρου πένθους

δεν είχα τίποτε να φοβηθώ,

γιατί όλα ήταν χαμένα.

Μα τώρα φοβούμαι, φοβούμαι κι έχω θάρρος.

Κι ας ξέρω πως τούτος ο κόσμος

είναι η αφορμή να γνωριστούμε

και πως οι δυο ψυχές στις αιώνιες ηδονές

τούτου και των άλλων κόσμων θα πλέουν

φοβούμαι.

γιατί δεν ξέρω πως θα'ναι οι αγκαλιές 

κι αν θα ζεσταίνουνε όπως ζεσταίνουν τώρα

πάνω στα γηίνα χώματα.

Και θα κλάψω.

Θα κλάψω πικρά όταν μαζί θα πετάξουμε

τα σώματά μας στις φλόγες,να καούν,

για να γενούμε αγέρας,

να γενούμε μαύρα πουλιά,

να γενούμε ένα με τα ουράνια σώματα,

κάτω απ'των θεών την άσπρη βλέψη.

Κι ακόμη,

όταν θα βλέπομε τον κόσμο από ψηλά

θα σε κρατώ. να με κρατάς και 'συ.

να με κρατάς σφιχτά στο στήθος να με σφίγγεις.

όχι μη χάσομε τα σώματα, αυτά θα 'χουν καεί.

μα να μη σπάσει η καρδιά μου.

γιατί δεν ξέρω σίγουρα μα αν την έχω ακόμη όπως τώρα

θα σ'έχει ανάγκη.

θα'χει ανάγκη να τη σφίξεις, να την κρατήσεις γερά.

γιατί θα σπάσει από τον τρόμο.

πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος καρδιά μου.

να με κρατάς γερά.

ποτέ δε βγάζει νόημα κι όλο ψάχνω μια κλωστή.

μια κλωστή να υφάνω πάνω τη ζωή μου.

έμαθα να ψάχνω κι έτσι δεν έμαθα να υφαίνω.

θα υφάνω στου τέλους το σάβανο απάνω

έναν πρίγκιπα χρυσό.

θα το τυλίξω γύρω μου να το φορώ 

στο διάβα για το χώμα να με κρατά ζεστό.

να σου 'δινα το πως.

του κάθε Ιούλη τα φτερά

τα κόβουν οι αγέρες.

θερίζουν απ'τις ρίζες

τα κόκκαλα αυτών.

κι αν είχα το κουράγιο

θα άλλαζα τις μέρες,

να μείνουν μοναχά

αυτές του παραδείσου.

και θα 'πνιγα τη μέθη

του άλλου μου εαυτού.

που διαβαίνει χνάρια,

ηλιθίων.

κι αν ήσουν ΄δω θα σου'λεγα

για το ποιος άνθρωπος δεν είμαι,

και τα κοράκια που έκραξαν,

θα τα 'σφαζα με λίμες.

να γίνουνε τα χέρια μου

από γαλάζιες κόκκινες αιμάτων λίμνες.

τα ρούχα μου θα τα ΄βγαζα,

να μην υπάρχει ψέμα.

την αλήθεια μου να δεις,

κι ας πνίγεται στο αίμα.

να μου ΄λεγες γιατί,

να σου ΄δινα το πως.

να με ΄ντυνες με λόγια,

λόγια που  μονάχα 'συ τα ξέρεις.

εαυτέ μου.

κι ευχόμουν να 'χω έναν δίδυμο. να 'χω δυο μυαλά να συλλογιέμαι. να 'χω μιαν ακόμη παρηγοριά, να 'χω κάποιον να με ξέρει. να 'ναι εγώ και να μου μοιάζει, να 'χει ένα πρόσωπο η μονάχη συνείδηση μου. να του μιλώ για μπλε, και να ξέρει τη μοναδική του απόχρωση. να σκέφτομαι τη γλυκιά μου πολιτεία και να ξέρει όλα τις τα σκαλοπάτια, να τα θυμούμαστε παρέα. γιατί μου 'ναι βάσανο η σκέψη πως για μια ζωή του καθενός η μοίρα μοναχό του τόνε θέλει. και κάπου στις χίλιες ψυχές που θα γνωρίσω θα 'μαι χωμένος, εγώ. μακρύ θαν το ταξίδι μα θα ψάξω να σε βρω. να βρω τον δίδυμο μου.
να με βρω.

είναι κύκλος.

χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να καταφέρουμε να ξεφύγουμε απ'το μυαλό μας. φτιάχνει μόνο του μια πλάνη και μας ρίχνει μέσα. ένα είδος ιστού με κόλλα,κόλλα γερή. και μ'αγκάθια. για να'ναι επώδυνη η διαφυγή. και κόβω και κόβω με τα χέρια γεμάτα άιμα κ προσπαθώ να ξεφύγω. ώσπου να κουραστώ, οπότε κάθομαι. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να καταφέρουμε να ξεφύγουμε απ'το μυαλό μας. φτιάχνει μόνο του μια πλάνη και μας ρίχνει μέσα. ένα είδος ιστού με κόλλα,κόλλα γερή. και μ'αγκάθια. για να'ναι επώδυνη η διαφυγή. και κόβω και κόβω με τα χέρια γεμάτα άιμα κ προσπαθώ να ξεφύγω. ώσπου να κουραστώ, οπότε κάθομαι. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να καταφέρουμε να ξεφύγουμε απ'το μυαλό μας. φτιάχνει μόνο του μια πλάνη και μας ρίχνει μέσα. ένα είδος ιστού με κόλλα,κόλλα γερή. και μ'αγκάθια. για να'ναι επώδυνη η διαφυγή. και κόβω και κόβω με τα χέρια γεμάτα άιμα κ προσπαθώ να ξεφύγω. ώσπου να κουραστώ, οπότε κάθομαι. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος. είναι κύκλος.

Κατάρα στις άδειες μου κραυγές.

Ανασηκώθηκα στο σήμερα

και κοίταξα τον ήλιο.

είδα το παρόν μου

να γίνεται ένα χθες.

προσπάθησα να στήσω το κορμί μου

και κατέληξα να σέρνομαι σ'απέραντες ψευτιές.

"Αλήθεια", είπα,"φανερώσου".

"Ένα σημάδι δωσ'μου

να σβήσουν οι ταραγμένες μου φωτιές."

κι η αλήθεια απλώθηκε

στων ματιών μου τον ορίζοντα.

κι έκλαψα αίμα

από τις άδεις μου κραυγές.

Κατάρα στις άδειες μου κραυγές.

Τα χρώματα στερέψαν.

Σ'αυτό τον κόσμο των χρωμάτων

τα χρώματα στερέψαν.

κι αδειανά μείναν τα χέρια μας

κι άδεια τα μυαλά μας.

Εγώ ο ίδιος πότισα σκοτάδι

των ματιών μου την ουράνια βλέψη.

Εγώ το φταίω απ'άφησα κοράκια

να σπαράξουν τα όνειρα μου.

κι εγώ θα φταίω αν τ'αύριο μου

αντί σμαράγδια, σμπαράλια τ'αφήνω να'ναι.

το μόνο που θέλω είναι μιαν ησυχία

Στους πρώτους φραγμούς της καρδιάς μου

 βλέπω μιαν αντανάκλαση δική μου.

Σ'ένα μεγάλο όνειρο που είναι μπροστά

 κι ένα άπειρο χάος που το συνοδεύει.

Και το μόνο που θέλω είναι να σταθώ εδώ

δίχως να κάνω βήμα,

 ώσπου να 'ρθει ένα κύμα βαρύ να με σύρει.

 Κι έχω χαρεί,κι έχω γνωρίσει,

κι έχω κλάψει, κι έχω αγαπήσει.

 Μα το μόνο που θέλω είναι μιαν ησυχία,

 αυτό μου ζητά το άπειρο μυαλό μου.

 Αυτό μου ζητά κι η καρδιά μου,

 που δεν έχει ουρά,δεν έχει φτερά,

μήδε πόδια έχει.

 Έχει όμως φλέβες κι αρτηρίες,

κι απο 'μένα τραβά το αίμα,

 κρυφά κάτω απ'το δέρμα.

Και θέλω να μπω μέσα στη λάσπη,

να ξαναγεννηθώ δίχως αισθήσεις.

Να μην την βλέπω τη ζωή σα την φοβέρα.

 Να μη τη βλέπω πια

Πιο μακριά απ'ότι μπορούσα ποτέ μου να σκεφτώ.

Φορτώθηκα ένα εγώ που δε γνωρίζω,

έσυρα ως την άκρη μιας ερήμου πνιχτικής

τα πόδια μου δίχως προορισμό.

Μα είναι καιρός βουτιά στην ταραγμένη θάλασσα να κάμω,

είναι καιρός την άστοχη τέχνη μου την φορτική

πίσω,ξοπίσω να την αφήσω.

Κι ακόμη,

είναι καιρός τα εγώ των άλλων να γκρεμίσω,

μακριά,πολύ μακριά απ'το δικό μου να τα ρίξω.

Γιατί ήρθ' η άνοιξη νωρίς και μου ζητά να τρέξω,

και μου ζητά να τρέξω να προλάβω το νεόβγαλτο φεγγάρι,

και να φύγω,να φύγω μακριά.

Πιο μακριά απ'ότι μπορούσα ποτέ μου να σκεφτώ.

Αγάπης Πολύτιμε Λίθε.

Κι είναι πιο όμορφα στο χάραμα να νιώθω την αγάπη σου,

κι αν το χάραμα είναι μιας γκρίζας δευτέρας

θα το'χω πιο πολύ ανάγκη.

Κι όταν η ψυχή του κόσμου θα μου φωνάξει για τα δυο σου μάτια,

εγώ το βλέμμα μου θα στρέψω ψηλά,

θα μαζέψω κάθε κομμάτι του γκρίζου ουρανού,

για να σωπάσει για λίγο η σκέψη.

Κι ένα βάδισμα κοινό θα χαράξουμε,

μέχρι τις άκρες αυτού του κόσμου,

από τα βάθυ της ψυχής έως τον γκρίζο μας θάνατο.

Κι ύστερα ακόμη,

που ο αέρας θα δεχτεί τις μόνες ψυχές μας,

και η φύση τα νεκρά κορμιά μας θα πιεί,

θα 'χουμε να λέμε σ΄όλου του κόσμου τις πολιτείες,

για της αγάπης μας την πολύτιμη λίθο.

Μα οι άλλοι ποτέ δε θα'ναι εγώ.

..διότι πάντα ήξερα,

κι έτσι έμαθα δηλαδή,

από μόνος μου,

όχι πως μου το 'πε κανείς,

να μην είμαι εγώ,

αλλά να 'μαι οι άλλοι.

Μα οι άλλοι ποτέ δε θα θέλουν

να παίξουν μαζί μου,

σ'αυτό τον άθλιο χορό,

που εγώ θα 'μαι εσύ,

κι εσύ θα 'σαι εγώ.

Μα θα'ρθει ελπίζω,

εκείνη η πόρνη ημέρα,

η στείρα και κούφια μέρα,

που θ'αναγκαστώ να 'μαι 'γω.

Και ο κόσμος όλος

των άλλων εκείνων,

θα κράξει σαν κοράκι,

βουτηγμένο στο κόκκινο αίμα.

Και οι άλλοι όλοι εκείνοι,

θα δουν πως ποτέ δε θα είμαι ξανά,

κομμάτι απ'το δικό τους εγώ.

Πορφυρή μορφή.

και μες την αταίριαστη ταραχή του πικρού αιώνα

που όνειρα έρχονται και φεύγουν,

δίχως χαμπάρι να πάρει κανείς,

κοντεύω να ξυπνήσω και φοβούμαι.

φοβούμαι και κλαίω πικρά που η ψευτιά μου φεύγει.

που πάλι φορώντας τα μάτια μου τ' άλλο πρωί

θ'αντικρύσω την ανέθιστη οργή και τον φθόνο.

Νωθρό το μυαλό μου για σκέψη,

φιλήδονο κι ακούραστο το κορμί μου

πάλι στο κρεβάτι θα στρέψει.

Ο κόσμος ζητά να 'μαι ωραίος,

ο κόσμος ζητά να 'μαι 'κεί.

Μα ο κόσμος δε ξέρει το χρέος,

που 'χω σε 'σένα μορφή πορφυρή.

Κι ίσως πάλι,

η επομένη να μην είναι η ώρα,

που τα βλέφαρα μου θα σκίσω,

που γυμνός θα αντικρύσω τη χώρα,

και την πλούσια αλήθεια θα ζήσω.