Κατάρα στις άδειες μου κραυγές.

Ανασηκώθηκα στο σήμερα

και κοίταξα τον ήλιο.

είδα το παρόν μου

να γίνεται ένα χθες.

προσπάθησα να στήσω το κορμί μου

και κατέληξα να σέρνομαι σ'απέραντες ψευτιές.

"Αλήθεια", είπα,"φανερώσου".

"Ένα σημάδι δωσ'μου

να σβήσουν οι ταραγμένες μου φωτιές."

κι η αλήθεια απλώθηκε

στων ματιών μου τον ορίζοντα.

κι έκλαψα αίμα

από τις άδεις μου κραυγές.

Κατάρα στις άδειες μου κραυγές.

Τα χρώματα στερέψαν.

Σ'αυτό τον κόσμο των χρωμάτων

τα χρώματα στερέψαν.

κι αδειανά μείναν τα χέρια μας

κι άδεια τα μυαλά μας.

Εγώ ο ίδιος πότισα σκοτάδι

των ματιών μου την ουράνια βλέψη.

Εγώ το φταίω απ'άφησα κοράκια

να σπαράξουν τα όνειρα μου.

κι εγώ θα φταίω αν τ'αύριο μου

αντί σμαράγδια, σμπαράλια τ'αφήνω να'ναι.

το μόνο που θέλω είναι μιαν ησυχία

Στους πρώτους φραγμούς της καρδιάς μου

 βλέπω μιαν αντανάκλαση δική μου.

Σ'ένα μεγάλο όνειρο που είναι μπροστά

 κι ένα άπειρο χάος που το συνοδεύει.

Και το μόνο που θέλω είναι να σταθώ εδώ

δίχως να κάνω βήμα,

 ώσπου να 'ρθει ένα κύμα βαρύ να με σύρει.

 Κι έχω χαρεί,κι έχω γνωρίσει,

κι έχω κλάψει, κι έχω αγαπήσει.

 Μα το μόνο που θέλω είναι μιαν ησυχία,

 αυτό μου ζητά το άπειρο μυαλό μου.

 Αυτό μου ζητά κι η καρδιά μου,

 που δεν έχει ουρά,δεν έχει φτερά,

μήδε πόδια έχει.

 Έχει όμως φλέβες κι αρτηρίες,

κι απο 'μένα τραβά το αίμα,

 κρυφά κάτω απ'το δέρμα.

Και θέλω να μπω μέσα στη λάσπη,

να ξαναγεννηθώ δίχως αισθήσεις.

Να μην την βλέπω τη ζωή σα την φοβέρα.

 Να μη τη βλέπω πια