Βάρυνε η καρδιά μου.
όσο κι αν ψάχνω να βρω ένα μονοπάτι
όση κι αν είναι η κούραση μου
οι Θεοί δε φαίνεται να μ'έχουν έγνοια.
κι οι δρόμοι που κυλώ είναι άστοχοι
και μόνο ιδρώτα μου χαρίζουν
κι η τέχνη μου με κούρασε κι άλλο δεν την αντέχω.
δε με φροντίζει πια, μονάχα μου ζητά.
κι ίσως να φταίω κι εγώ που την άφησα τις μαύρες νύχτες
μοναχή να αδρανεί. κι ίσως να φταίει κι αυτή που
όταν τα πρωινά άγρυπνος ονειρευόμουν
τα δυό της μάτια
εκείνη άπιστα στα στενά της πόλης μου θρηνούσε.
τα όνειρα μου πένθιμα κλαίνε πια
κι έχω παραίσθηση τα πόδια μου πως είναι άγουρα.
βήμα δεν μ'αφήνουν να κάνω.
παράπονα τα 'χουν περίσσεια κι αυτά
που πλέον ξέχασα και 'γω να περπατώ
ελπίζω στη μέρα που θα τα ονειρεύομαι
ξανά να τρέχουν
να γελούν
