Φορτώθηκα ένα εγώ που δε γνωρίζω,
έσυρα ως την άκρη μιας ερήμου πνιχτικής
τα πόδια μου δίχως προορισμό.
Μα είναι καιρός βουτιά στην ταραγμένη θάλασσα να κάμω,
είναι καιρός την άστοχη τέχνη μου την φορτική
πίσω,ξοπίσω να την αφήσω.
Κι ακόμη,
είναι καιρός τα εγώ των άλλων να γκρεμίσω,
μακριά,πολύ μακριά απ'το δικό μου να τα ρίξω.
Γιατί ήρθ' η άνοιξη νωρίς και μου ζητά να τρέξω,
και μου ζητά να τρέξω να προλάβω το νεόβγαλτο φεγγάρι,
και να φύγω,να φύγω μακριά.
Πιο μακριά απ'ότι μπορούσα ποτέ μου να σκεφτώ.
