θα μου ζητήσεις να 'μαι 'κει
σε μια απόσταση ελπίδας
όπου τα μάτια δε θα με κοιτάνε όπως πρώτα
εγώ θα μείνω να δω την κάθαρση
θα μείνω για να σε 'δω κι εσένα
για λίγο ακόμη, πιο πολύ
μα μη κοιτάς μη δεις τ'αληθινά μου μάτια
απλώς μ'αγκάλιασε και άσε εμάς
εμάς του δυο δυο πέτρες να γενούμε
ν' αχρονήσουμε στου απέραντου το χάος
γιατί με κούρασε πολύ η αντισφάλεια του σώματος μου
και θέλω πια να φύγω
να 'μαι μονάχα όπου η ψυχή μου προστάζει
ν' αλαφρωθώ και ν' απομείνω είκοσι και ένα γκραμς
να γίνω λευκό φως όπως η νύχτα δεν γνωρίζει
να γίνω μαύρος ουρανός, αυτός που η μέρα τρέμει
να γίνω εγώ να γίνω εσύ
να γίνουμε κι οι δυο πουλιά του αγέρα
να μας κοιτούν ψηλά και να ζηλεύγουν
όπως ζηλεύω εγώ τα ελεύθερα
