Αγάπης Πολύτιμε Λίθε.

Κι είναι πιο όμορφα στο χάραμα να νιώθω την αγάπη σου,

κι αν το χάραμα είναι μιας γκρίζας δευτέρας

θα το'χω πιο πολύ ανάγκη.

Κι όταν η ψυχή του κόσμου θα μου φωνάξει για τα δυο σου μάτια,

εγώ το βλέμμα μου θα στρέψω ψηλά,

θα μαζέψω κάθε κομμάτι του γκρίζου ουρανού,

για να σωπάσει για λίγο η σκέψη.

Κι ένα βάδισμα κοινό θα χαράξουμε,

μέχρι τις άκρες αυτού του κόσμου,

από τα βάθυ της ψυχής έως τον γκρίζο μας θάνατο.

Κι ύστερα ακόμη,

που ο αέρας θα δεχτεί τις μόνες ψυχές μας,

και η φύση τα νεκρά κορμιά μας θα πιεί,

θα 'χουμε να λέμε σ΄όλου του κόσμου τις πολιτείες,

για της αγάπης μας την πολύτιμη λίθο.

Μα οι άλλοι ποτέ δε θα'ναι εγώ.

..διότι πάντα ήξερα,

κι έτσι έμαθα δηλαδή,

από μόνος μου,

όχι πως μου το 'πε κανείς,

να μην είμαι εγώ,

αλλά να 'μαι οι άλλοι.

Μα οι άλλοι ποτέ δε θα θέλουν

να παίξουν μαζί μου,

σ'αυτό τον άθλιο χορό,

που εγώ θα 'μαι εσύ,

κι εσύ θα 'σαι εγώ.

Μα θα'ρθει ελπίζω,

εκείνη η πόρνη ημέρα,

η στείρα και κούφια μέρα,

που θ'αναγκαστώ να 'μαι 'γω.

Και ο κόσμος όλος

των άλλων εκείνων,

θα κράξει σαν κοράκι,

βουτηγμένο στο κόκκινο αίμα.

Και οι άλλοι όλοι εκείνοι,

θα δουν πως ποτέ δε θα είμαι ξανά,

κομμάτι απ'το δικό τους εγώ.

Πορφυρή μορφή.

και μες την αταίριαστη ταραχή του πικρού αιώνα

που όνειρα έρχονται και φεύγουν,

δίχως χαμπάρι να πάρει κανείς,

κοντεύω να ξυπνήσω και φοβούμαι.

φοβούμαι και κλαίω πικρά που η ψευτιά μου φεύγει.

που πάλι φορώντας τα μάτια μου τ' άλλο πρωί

θ'αντικρύσω την ανέθιστη οργή και τον φθόνο.

Νωθρό το μυαλό μου για σκέψη,

φιλήδονο κι ακούραστο το κορμί μου

πάλι στο κρεβάτι θα στρέψει.

Ο κόσμος ζητά να 'μαι ωραίος,

ο κόσμος ζητά να 'μαι 'κεί.

Μα ο κόσμος δε ξέρει το χρέος,

που 'χω σε 'σένα μορφή πορφυρή.

Κι ίσως πάλι,

η επομένη να μην είναι η ώρα,

που τα βλέφαρα μου θα σκίσω,

που γυμνός θα αντικρύσω τη χώρα,

και την πλούσια αλήθεια θα ζήσω.