Κι είναι πιο όμορφα στο χάραμα να νιώθω την αγάπη σου,
κι αν το χάραμα είναι μιας γκρίζας δευτέρας
θα το'χω πιο πολύ ανάγκη.
Κι όταν η ψυχή του κόσμου θα μου φωνάξει για τα δυο σου μάτια,
εγώ το βλέμμα μου θα στρέψω ψηλά,
θα μαζέψω κάθε κομμάτι του γκρίζου ουρανού,
για να σωπάσει για λίγο η σκέψη.
Κι ένα βάδισμα κοινό θα χαράξουμε,
μέχρι τις άκρες αυτού του κόσμου,
από τα βάθυ της ψυχής έως τον γκρίζο μας θάνατο.
Κι ύστερα ακόμη,
που ο αέρας θα δεχτεί τις μόνες ψυχές μας,
και η φύση τα νεκρά κορμιά μας θα πιεί,
θα 'χουμε να λέμε σ΄όλου του κόσμου τις πολιτείες,
για της αγάπης μας την πολύτιμη λίθο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου