Πορφυρή μορφή.

και μες την αταίριαστη ταραχή του πικρού αιώνα

που όνειρα έρχονται και φεύγουν,

δίχως χαμπάρι να πάρει κανείς,

κοντεύω να ξυπνήσω και φοβούμαι.

φοβούμαι και κλαίω πικρά που η ψευτιά μου φεύγει.

που πάλι φορώντας τα μάτια μου τ' άλλο πρωί

θ'αντικρύσω την ανέθιστη οργή και τον φθόνο.

Νωθρό το μυαλό μου για σκέψη,

φιλήδονο κι ακούραστο το κορμί μου

πάλι στο κρεβάτι θα στρέψει.

Ο κόσμος ζητά να 'μαι ωραίος,

ο κόσμος ζητά να 'μαι 'κεί.

Μα ο κόσμος δε ξέρει το χρέος,

που 'χω σε 'σένα μορφή πορφυρή.

Κι ίσως πάλι,

η επομένη να μην είναι η ώρα,

που τα βλέφαρα μου θα σκίσω,

που γυμνός θα αντικρύσω τη χώρα,

και την πλούσια αλήθεια θα ζήσω.