Σ'αυτό τον κόσμο των χρωμάτων
τα χρώματα στερέψαν.
κι αδειανά μείναν τα χέρια μας
κι άδεια τα μυαλά μας.
Εγώ ο ίδιος πότισα σκοτάδι
των ματιών μου την ουράνια βλέψη.
Εγώ το φταίω απ'άφησα κοράκια
να σπαράξουν τα όνειρα μου.
κι εγώ θα φταίω αν τ'αύριο μου
αντί σμαράγδια, σμπαράλια τ'αφήνω να'ναι.
1 σχόλιο:
ειναι τοτε που παυεις να καταριεσαι εν τελη τους αλλους για την κακη της ζωης σου ροτα,που εισαι ικανος μοναχος να την καθοριζεις....
μεσα απ την σκλαβια του νου τον ονειρευεσαι ελευθερο...και μεσα απ την καταστροφη που θα επιφερεις θα ξεπηδησει δημιουργια....
Δημοσίευση σχολίου