του κάθε Ιούλη τα φτερά
τα κόβουν οι αγέρες.
θερίζουν απ'τις ρίζες
τα κόκκαλα αυτών.
κι αν είχα το κουράγιο
θα άλλαζα τις μέρες,
να μείνουν μοναχά
αυτές του παραδείσου.
και θα 'πνιγα τη μέθη
του άλλου μου εαυτού.
που διαβαίνει χνάρια,
ηλιθίων.
κι αν ήσουν ΄δω θα σου'λεγα
για το ποιος άνθρωπος δεν είμαι,
και τα κοράκια που έκραξαν,
θα τα 'σφαζα με λίμες.
να γίνουνε τα χέρια μου
από γαλάζιες κόκκινες αιμάτων λίμνες.
τα ρούχα μου θα τα ΄βγαζα,
να μην υπάρχει ψέμα.
την αλήθεια μου να δεις,
κι ας πνίγεται στο αίμα.
να μου ΄λεγες γιατί,
να σου ΄δινα το πως.
να με ΄ντυνες με λόγια,
λόγια που μονάχα 'συ τα ξέρεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου