Όσο κι αν προσπαθούσα ν’ακολουθήσω τα λόγια,
αυτά μ’αποθούσαν,κι ένιωθα τις κινήσεις,
να μου δένουν το μυαλό,να το σφίγγουν,
και να το ξεζουμίζουν.
Καθώς μια σταγόνα έσταξε,
κύλησε ως την άκρη,εκεί που τα χείλη
κρατούν το ένα τ’άλλο.
Έκανα να τη γευτώ με τη γιγαντιαία πλατιά μου γλώσσα,
μα σαν την άγγιξε, ένα σμίνος αναμνήσεων ,
που πλέον είχαν χαθεί σε ένα κουτί σκονισμένο, μου κατέλαβε όλο το σώμα.
Έκατσα κάτω,άγγιξα τη γη και της ζήτησα ένα κλαδί.
Ένα κλαδί για να κρύψω τη γύμνια μου που
τόσο καιρό είχα ξεχάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου