Γλυκές μου Στυμφαλίδες

Μα από που΄ρθατε,καταραμένα μαυροπούλια;
ούτε κοράκια είσαστε,ούτε ξεσκισμένων σαρκών αιτία,
σαν του γύπες.
αν και νιώθω μέσα μου των νυχιών σας τη λεπίδα,
να γαργαλά της καρδιάς μου τη λεπτή ασπίδα,
δεν μπορώ να αναγνωρίσω την δική σας πανοπλία,
μεταλλική.
λες κι είστε των στυμφαλίδων απογόνοι,
και κοντά στο μέλλον το παρελθόν κοντοζυγώνει.
από μύθους αρχαίους ελληνικούς,
φτάσατε σε χρόνους τόσο διαφορετικούς.
σαν κι εσάς γλυκές μου στυμφαλίδες,
ήρθαν και με σπάραξαν των χρόνων οι ρυτίδες.
κι οι ρυτίδες να ξέρετε είναι,
σημάδια από όσα ζήσαμε στις εποχές εκείνες.
μα μη μου φύγετε κι εσείς τώρα που σας βρήκα,
και την καρδιά μου ολόκληρη στο τέλος σας τη δίνω.
γιατί δε μου ΄μεινε κανείς στον κόσμο τούτο,
που να τη θέλει,κι αν δεν τη θέλει εγώ τι να την κάνω.
λίγο τον ήλιο πάρτε μου γιατί βαριά με καίει,
και όσο ΄ναι να ζήσω ακομή εδώ,
θέλω σκιά,δροσιά να ρέει.