κι είναι κι όλα αυτά που ζω καθημερινά.
γλύκες και πίκρες,γίναν όσο να'ναι μια συνήθεια.
στη συνήθεια κι ο πόνος γλυκός μου μοιάζει.
γι'αυτό δεν το κουνάω ρούπι.
εδώ θα μείνω στα γνωστά κι ας με πονάν.
ναί,ναί,για ΄σένα μιλώ μικρή Σαρδαναπάλη,
που μου ΄κανες τη ζωή μια προστυχιά.
ξεφύγανε απ΄τα όρια καιρό,όλα ένας χείμαρος.
μα τι νόημα θα'χαν δίχως τη φλόγα που τα καίει,
δίχως το χάος που τα στόλισες;
μα τώρα μακριά είσαι για να δεις τα όνειρα που πλέουν,
απάνω σε μια τρύπια θάλασσα,ταραγμένη,κι αυτή αλλοπαρμένη,
ίσα με τη γούνα σου.
μακριά μου είσαι μικρή Σαρδαναπάλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου