κι αν τα δέντρα δε στάθηκαν γερά στο ρέμα,
κι αν τα βράχια σπάσαν στον ήχο του χειμάρου,
κι ακόμη αν τις αμφίβιες μου κατάπιανε τα φύκια,
τα δάκρυα θα κρατηθούν ενάντια στις αιόλιες κραυγές.
τα μάγια θα σπάσουν τη νύχτα δίχως φεγγάρι,
τα λάθη θ'ανάψουν κάτω απ'τις άγριες ηδονές
ενός λαμπιρίζοντος ηφαιστείου.
τότε που εγώ γυμνός θα στέκω στη θωριά του ορίζοντα.
κι ο κόσμος όλος θα γελά που πάλι θα'μαι αληθινός,
που πάλι βρέφος θα'μαι.
κι εγώ θα τρέξω στο υδάτινο όνειρο μου,
όπου μόνος,μ'αληθινός,θα υπνοβατώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου