Με παρηγορεί όσο κανείς άλλος.
Με πληγώνει βαθιά,
μα με γιατρεύει απ'όλες τις άλλες πληγές.
Με βυθίζει στην κοιλάδα του έρωτα,
με ραντίζει με μυρουδιές του κόσμου,
με οπλίζει με περίτεχνα χρυσά,
κι ύστερα μ'αφήνει.
Μου δίνει κουράγιο,
κι αμέσως μου κλέβει την ελπίδα.
Με γοητέυει με την ομορφιά,
κι ύστερα φεύγει σ'άλλες πολιτείες.
Κι εγώ,κι εγώ εδώ.
Σα βάλσαμο απλώς κοιτώ.
Κλεφτές ματιές για να 'χω να ονειρεύομαι.
Κι αν όμως τα κατάφερνα,
τη ρίζα μου ν'αφήσω μια φορά,
απ'της γης τα βάθη να ξεφύγω,
θα 'ρχόμουν να σε βρω.
Κι ακόμη,
θα'στιβα κάθε μικρό μου πόρο,
να μπω γυμνός στης φλέβας σου την παράδεισο.
Να τρυπώσω στο μόνο πράγμα π'αφήνεις να μπει μες την καρδιά σου.
Μα δε θα μ'άφηναν οι ρίζες μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου