κύτταρα μου αίμα.

ε και που πέρασαν τα χρόνια
ε και που ένιωσα το αίμα μου να πήζει
από μαύρο δηλητήριο ν'αφρίζει;
μπορώ και στέκομαι.
κουτσά μεν,μα στέκομαι.
και αφού μπορώ μπορείς κι εσύ
που 'χεις γερά τα πόδια.
και μη μου υποδείχνεις πλαστά χαρτιά
αρρώστιας που δεν σ'έπιασε.
μη μου γεμίζεις την καρδιά με αίμα,
αίμα χλωμό από αισθήματα.
αίμα ψυχρό κι αδειανό από αγάπη.
γιατί τυφλώνεις την ομορφιά του κόσμου
και φως στο βλέμμα σου δεν δίνεις;
σαν πως δε το νιώσαμε κι οι δυο βρε φως μου;
άσου στον άνεμο,φτερά να γίνεις.