Ύπνου Έμπνευσις

Μ'έναν πόλεμο δακρύων θα απαντήσω στην οργή μου
για τη φθηνή την ύπαρξη μου.
κι ένα ποτάμι ουρανό θα αφήσω να τρέξει
επάνω στα μελανά σου μαλλιά.
μη με ρωτάς που βρήκα κουράγιο
να αφήσω όλα αυτά που χρωστώ.
τις άκρες των μικρών σου οδοντίων
αυτές να κοιτώ όταν κρυφά, που κι αραιά χαμογελείς
και θα ζω.
δίχως τα χρωστούμενα που με βαραίνουν
για τους ανθρώπους που δεν είμαι εκεί να φυλώ
και για τα όνειρα μου τα προδομένα.
μη με ρωτάς γιατί τα βράδια ξυπνώ
από εφιάλτες φριχτούς και κουρνιάζω σε λέξεις λευκών φύλλων,
για να θυμάμαι όσα ξεχνώ.
μη με ρωτάς γιατί τρέχω και παραπλανώ τα σακάτικα πόδια μου
πως μπορούν λίγο ακόμη
μόνο για να 'ρθω ένα βράδυ πλάι στην εύρυθμη ανάσα σου.
και δε θα ρωτώ κι εγώ για που βιάζεις
και δε θα κλαίω όταν την γηραιότερη σκύλα κοιτάζεις
κι ας πονώ.
μα πες μου
τι νιώθεις όταν σε γλύφω στη ράχη
όταν τα απωθημένα ξεσπούν επάνω στην τρυφερή σου ματιά;