Τα Άνθη της Οφηλίας

Aγνοώ τους κινδύνους, τι θα προκύψει

και προχωρώ.

σ'ένα καλούπι που δε μου μοιάζει πια

και σε κοιτώ.

αναστενάζεις για το βαρύ μου βήμα.

τα βλέμματα μας δεν εσμίξαν από τότε

για να μην συναντήσουν το αναπόφευκτο.

σε θυμάμαι πως ήσουν και με πόση λαχτάρα

μ'έπνιγες σ'ενός έρωτα την υπεράισθητη θάλασσα.

έχω έναν πόνο στο θώρακα που με τυλίγει ως πίσω

στους εκατομμύρια χαραγμένους σπονδύλους.

καμιά φορά αναρωτιέμαι αν αιτία είναι τα ελατήρια

η αν στα όνειρα μου  καθώς κοιμάμαι

κάτι σωματοφθόρο συμβαίνει,

μα τα όνειρα μου δεν τα θυμάμαι.

κανένα πρωινό δεν ξύπνησα κι είπα:

"που τον θυμήθηκα κι απόψε, καιρό έχω να τον δω."

μα ίσως να 'ναι και για καλό.

δεν κάνει να συγχέω τους δυο μου κόσμους

των ονείρων και τον άλλο

που ΄ναι γεμάτος απ'τα άνθη της Οφηλίας,

δενδρολίβανο για τη θύμηση, μαργαρίτες για την αθωότητα

μα πιο πολλά απ΄όλα τ'άνθη είναι οι βιολέτες,

που 'ναι για την αφοσίωση, που 'ναι για τον θάνατο,

που 'ναι για τον πατέρα.