τα μάτια μου βυθίστηκαν σε μιαν έρημο δακρύων
για τις ζωές που δε θα ζήσω ποτέ.
βλέπουν μπροστά τα καραβάνια
και τις φλογέρες να φτερουγίζουν
μια μελωδία μακρινή.
ίσως να 'χα τότε το δικό μου καραβάνι
κι ίσως πάλι να 'μουν κλέφτης τρομερός.
όπως και να 'χει κλαίω
γιατί η έρημος είναι μαζί μου
και τώρα που βρέθηκα σε γάλανα νερά
και τώρα που τα πόδια μου ανθήσαν,
εγώ κλαίω στη θύμηση της.
για μια μνήμη που δε θα 'ρθει ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου