Μέσα
στη βουβή απεραντοσύνη του δωματίου
αποφάσισε να φέρει τέλος στη ζωή του.
Τα κεριά τρεμόπαιζαν κι ο μικρός καθρέφτης
αντανακλούσε τη θλιμμένη του ψυχή.
Ευτυχώς δεν υπήρχε τίποτα αιχμηρό στον
χώρο κι έπεσε να κοιμηθεί, απελπισμένα,
επάνω στο άβολο στρώμα του. Ο ύπνος του
ήταν κι αυτός άβολος κι αγχώδης. Σύντομα
κάτι τον ξύπνησε. Μπορεί να έφταιγαν τα
ελατήρια που του έμπηζαν τα σπλάχνα,
μπορεί να 'ταν οι φασαρίες απ'έξω, ποιος
ξέρει. Άναψε και πάλι τα κεριά κι ένα
αρωματικό στικ. Άκουσε λίγο από τον
αγαπημένο του συνθέτει κι απόλαυσε τις
κίτρινες αποχρώσεις της φλόγας επάνω
στους λευκούς τοίχους. Ξάφνου ακούστηκε
η πόρτα. Κάποιος χτυπούσε. Δυσαρεστήθηκε
που έπρεπε να διακόψει την Gadfly Suite
OP.97A, ήταν μακράν η αγαπημένη
του μελωδία.
“Ποιος είναι;”
ρώτησε διστακτικά.
Καμία απάντηση.
Δίχως να το σκεφτεί άνοιξε την πόρτα.
“Εσύ είσαι;
Γιατί δεν απάντησες, τρόμαξα.” είπε με
κοφτή, τρομαγμένη φωνή.
“Δεν θέλω να
μ'ακούσει κανείς.” ψιθύρισε.
Αφότου μπήκε
μέσα βιαστικά αγκαλιάστηκαν σφιχτά, σαν να είχαν χρόνια να ειδωθούν.
“Μου έλειψες.”
είπες ο νέος του δωματίου.
“Κι εμένα.”
απάντησε ο θλιμμένος.
Η νύχτα έχει
περάσει. Τα τέσσερα μάτια, στραμμένα
προς τα κάτω, γεμάτα ξεραμένα δάκρυα,
και δυο ανάσες διψασμένες σμίγουν και
χάνονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου