Μπόρα έπιασε πάλι χθες.
Και να'σου κάθε ένα λεπτό
να μου χτυπά την πόρτα.
Ήταν απ΄τις ευγενικές
και δεν επέμεινε πολύ.
Εγώ δεν άνοιξα.
Δεν είχα δύναμη ν'ανοίξω.
Μόνο το παραθύρι που ΄κλεισα
για να νιώσω λίγο ακόμη μόνος,
ε,αυτό το παραθύρι το ξανάνοιξα.
Γιατί την μπόρα,θέλω να την κοιτώ κατάματα.
Μόνο το τζάμι έκλεισα,γρήγορα μη και μπει.
Την κοιτούσα για ώρα,μα νόημα δεν βγάζω.
Μα λεν,όσο κοιτάς την καταιγίδα,
τόσο πιο μεγάλη φαίνεται.
Το σκέφτηκα κάμποσο.
Τελικά έκατσα πλάι στο παραθύρι,
μόνο για να την ακούω.
Το άκουσμα της γλυκό,
μικρές στάλες ακούγονταν να χτυπούν τη σκεπή.
Αναλογίστηκα τα περασμένα,
σαν ένα χάπι πικρό και βαρύ
να 'φτανε στο στομάχι μου.
Ευτυχώς ξάφνου μια βροντή μου 'κοψε
τη φόρα,φόρα,κατηφόρα.
Είπα να ξαπλώσω,μιας και σώπασε για λίγο.
Γι'αυτό θα'ναι που δεν μπορώ τις καταιγίδες,
ειδικά όσο λείπεις.
Με κάνουν να αναλογίζομαι,
μακριά σαν μια έρημος που λαμπιρίζει
στο βάθος,μακρύ βάθος,βαθύ βάθος,άπατο βάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου