Για μια στιγμή νόμιζα πως θα στρώσει.

Ήρεμη η επιστροφή,
περιμένοντας το λεωφορείο.
Α,να και η κοπέλα αυτή.
Την ξανάδα δυο,τρεις φορές σήμερα.
Καθώς αναρωτιόμουν διάφορα γι'αυτήν
άρχισε να χιονίζει.
Για μια στιγμή νόμιζα πως θα στρώσει.
Το 'χα μεγάλη λαχτάρα να πετάξω πάνω
στα σύννεφα ,από μικρός.
Μα ίσα ίσα να πατήσω στα κομμάτια τους
μου φτάνει.
Και να σου,μου ΄ρθε μια αναλαμπή.
Τι είναι τούτες οι νιφάδες;
Νύμφες ή νεράιδες;
ή συμπυκνωμένο νερό,σαν το πρωινό μου γάλα;
Αυτοί οι μεγάλοι,παραμυθάδες και μή,
όλο βλακείες λένε.
Κομμάτια από σύννεφα είναι.
Είναι των συννέφων αναμνήσεις παλιές
από πουλιά που δεν στάθηκαν λεπτό,
αν και αυτά γεύτηκαν το χάδι τους.
Και είναι όνειρα δικά τους,μονάχα δικά τους,
ανεκπλήρωτα όνειρα.
Και θα σταθώ εδώ,
να κοιτάξω λίγο την κοπέλα.
Κοιτά τις νιφάδες.
Και αυτή τα ίδια σκέφτεται,
όλοι ίδιοι είμαστε τελικά.
Τέλος πάντων,συνέχισα το συλλογισμό μου.
Αφού βρήκα τι είν οι νιφάδες,τι είν τα σύννεφα;
Μονάχος μου το βρήκα κι αυτό.
Σύννεφα είναι ο έρωτας.
σύννεφο=έρωτας
Ύψιστος `έρως.
Ψηλά κρυφογελά,ψηλά δακρύζει.
Μα πάντα,και αυτό το ξέρω με τα μάτια μου,
Πάντα στην καρδιά ξυπνά,κοιμάται,
ξαναξυπνά,ξανακοιμάται.
(Σύννεφό μου σ'έχω βρει.
Μην ρίξεις τα όνειρα σου,
κι ας μην πετάξω ποτέ μου.)