Σήμερα κατέχω σώμα ανθρώπινο.

Υπάρχει μια πιθανότητα να γλυτώσω σήμερα.
Όχι πως θα προσπαθήσω,έχω πάψει προ πολλού να προσπαθώ.
Ίσως κάτι να με σώσει,όπως κάθε μέρα άλλωστε.
Απλά σήμερα είναι διαφορετικά.
Σήμερα κατέχω σώμα ανθρώπινο.
Με 1 καρδιά και 5 αισθήσεις.
Και είναι και αυτή η Άνοιξη,Θεά άνοιξη,
που δεν μ'αφήνει σε ησυχία.
Με κάνει όλο και πιο πολύ να σκέφτομαι.
Το χειμώνα τουλάχιστον έβλεπα τα βάσανα
των ταλαίπορων ταξιδιωτών,
και έλεγα:"ε,δε χάθηκα κιόλας."
Μα τώρα τα πουλιά γλεντούν και τραγουδούν.
Αηδόνια με ξυπνουν,τριζόνια με κοιμίζουν.
Και μ'αυτό,θα'πρεπε να κοιμούμαι καλά,
μα όλο παράξενα όνειρα βλέπω.
Δεν είναι εφιάλτες,απλά παράξενα όνειρα.
Όνειρα που γκρεμίζουν το Όνειρο,
εκείνο το ιδανικό μου.
Το πολύτιμο μου Όνειρο που,
είτε το χρόνο προσμένω να μου το φέρει,
είτε κανα θάυμα σαν κι αυτό που με σώζει καθημερινώς.
Και αν πιστεύω στα θαύματα;
Με θαρρείτε για ανόητο ε;
Μα πως να μην πιστεύω όταν ακόμη
μπορώ να κοιτώ,να ακούω,να αγαπώ.
Όπως μου λεν τα πνεύματα:
" Ἡ ἐλπίς πεθαίνει τελευταῖα".
Έτσι και εγώ σαν ελπίδα θα ζω μέχρι το τέλος,
ελπίζοντας στ'όνειρο.
Με ευγνωμοσύνη σε ό,τι μπορεί και στέκεται πλάι
και σ΄ότι μου προσφέρει τούτη η μάνα φύση.