Ζωής αιτία.

Έρχονται μέρες δύσκολες,
αυτό μου λέγαν όλοι.
Δεν είν’ πως δεν τους πίστεψα,
μα δεν ήθελα να τους πιστέψω.
Όπως και να ‘χει,
οι προβλέψεις τους βγήκαν.
Οι μέρες,οι καταραμένες μέρες ήρθαν.
Και‘γω,μήδε πανοπλία έχω,
μήδε σπαθί.
Αυτοί βέβαια μιλούσαν για άλλες δυστυχίες.
Έγνοια είχαν την απόλαυση,μη τους φύγει.
Το χρήμα και κάθε λογής υλικά,
τα’χαν αυτά για παρηγόρια.
Μα τις δικές μου μέρες άλλες κατάρες βρήκαν.
Εγώ ‘χω να παλέψω με δράκους
Έχω να βγω ζωντανός από πρωτόγνωρα εδάφη.
Δεν ειν’ δικά μου,δεν τα ξέρω.
Μα και ‘συ,να μου πεις,
Σε γνωστά μέρη βαδίζεις;
Μα τα δικά σου βήματα
ειν’ βήματα χαράς.
Μα ‘γω στη γη αυτή την ξένη,
που ξένη ειν’ γιατί δεν είσαι εσύ,
Δεν θέλω μπλιο να περπατώ.
Εσύ ήσουν ηλιαχτίδα,
που μακριά έδιωχνε κάθε βαθύ σκοτάδι,
κάθε φλογερό δράκο.
Εσύ εισ’ ασπίδα και σπαθί
Εσύ εισαι η έμπνευση μου για ζωή.
Ζωής αιτία.