Στους πρώτους φραγμούς της καρδιάς μου
βλέπω μιαν αντανάκλαση δική μου.
Σ'ένα μεγάλο όνειρο που είναι μπροστά
κι ένα άπειρο χάος που το συνοδεύει.
Και το μόνο που θέλω είναι να σταθώ εδώ
δίχως να κάνω βήμα,
ώσπου να 'ρθει ένα κύμα βαρύ να με σύρει.
Κι έχω χαρεί,κι έχω γνωρίσει,
κι έχω κλάψει, κι έχω αγαπήσει.
Μα το μόνο που θέλω είναι μιαν ησυχία,
αυτό μου ζητά το άπειρο μυαλό μου.
Αυτό μου ζητά κι η καρδιά μου,
που δεν έχει ουρά,δεν έχει φτερά,
μήδε πόδια έχει.
Έχει όμως φλέβες κι αρτηρίες,
κι απο 'μένα τραβά το αίμα,
κρυφά κάτω απ'το δέρμα.
Και θέλω να μπω μέσα στη λάσπη,
να ξαναγεννηθώ δίχως αισθήσεις.
Να μην την βλέπω τη ζωή
σα την φοβέρα.
Να μη τη βλέπω πια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου