κι είναι πιο δύσκολο να χαίρομαι,
να νιώθω μέσα μου ζεστά τα χέρια της ζωής,
να απλώνουν σιωπηλά κλαδιά λευκής ιτιάς.
και είναι πιο εύκολο να 'μαι
πικραμένος κάτω από κάποιου πεύκου την άγρια σκέψη.
και να μη δείχνω μήδε μιζέρια,
μα μήδε και χαρά.
έτσι ο κόσμος δε θα 'ναι αδικημένος.
μα θα 'μαι 'γω, μακριά απ' τη γλυκύτατή μου λίμνη.
αυτή που 'χω βυθίσει δεκαπέντε μέτρα βάθος
τα οκτώ χιλιάδες όνειρά μου.
και τρεις αμφίβιες γοργόνες,
που 'χουν της θάλασσας τα μάτια,
που΄χουν χλωμά,στεγνά τα χείλη,
τις έχω βάλει φύλακες των μακρυνών μου ονείρων.
μα που να ξέρω.
κι αν οι όμορφές μου αμφίβιες
θα θέλουν ως αύριο για ΄μενα να πεθάνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου